Myśli, które oddychają, i słowa, które palą: Mini Prezent

Zanim zaczęłam pisać rozdziały do bloga, próbowałam napisać książkę. Spróbować. Niestety nie udało mi się to. Trudno się mówi :)

Zapraszam do moich pierwszych początków z pisaniem.

Gdy to czytam to widzę jakie błędy się pojawiają.

Za to serdecznie przepraszam :(

Mam nadzieje, że ten mały prezent wam się spodoba :)

Licze na komentarz <3

Prolog

Nie mam przyjaciół. Dlaczego? Tata ciągle podróżuje jako adwokat. A mama nie żyje....

Umarła w wypadku samochodowym.

Wyprowadzamy się co dwa lata. Trudno jest znaleźć przyjaciela, który będzie kontaktował się z tobą regularnie jeżeli dzielą nas odległości tysięcy kilometrów. Zwłaszcza jak mamy różne pory dnia. Jak ona wstaje, to ja wracam ze szkoły. Kładę się spać, a ona dopiero kończy lekcje.

Mam nadzieje że w nowej szkole będę miała przyjaciół, nawet jednego. To był by cud.

Rozdział 1

Budzik wskazuje 7.30. Czas iść do szkoły. Do szkoły, która od razu przywita mnie przezwiskiem ,,nowa''. Ubrałam się w ulubione granatowe dżinsy i koszulkę z napisem ,,kocham spać'' z Nowego Yorku. Tata kupił mi ją specjalnie, bo wiedział że uwielbiam spać. Na koszulkę włożyłam bluzę, podstawowe ubranie na pierwszy dzień w nowej szkole. Schodząc na dół nie zastałam taty jak zwykle o tej porze był w pracy. Zostawił kartkę z napisem ,,Będę o 16.30. Obiad w lodówce, nie czekaj na mnie. PS. Kocham tata.'' Zgniotłam kartkę i wrzuciłam do kosza. Na stole czekała na mnie kanapka
z serem i herbata. Jedząc śniadanie patrzyłam na fotografie przedstawiające trzy szczęśliwe osoby tatę, mamę i mnie. Zdjęcie zostało zrobione w dniu moich urodzin, w ten dzień kończyłam 16 lat. Rok później mama odeszła.
Zegar wybił godzinę 8.15 czas abym poszła do szkoły.

Szkoła w Dąbkach znajdowała się tylko 10 minut od mojego domu. Nie śpieszyło mi, pierwszy miałam w-f. Od dziecka miałam słabą kondycje. Czekając na zielone światło zauważyłam przystojnego bruneta
o szarych oczach. Spostrzegł że na niego zerkam. W jego oczach z daleka dostrzec mogłam moje odbicie. Ugięły się pode mną kolana, praktycznie miała nogi jakby z waty. Rumieniąc się odwróciłam wzrok nie chciałam aby zobaczył, że robie się czerwona, zwłaszcza że po mojej cerze nic się nie ukryje. Światło czerwone zmieniło się na zielone. Przeszłam szybciej niż tego oczekiwałam. Na pewno (mogę się o to założyć) w jego oczach wyszłam na idiotkę, która chichocze na każdego ładnego chłopaka.

Budynek był tuż przede mną. Wysoki na dwa piętra z salą gimnastyczną. Od razu jak tylko otworzyłam drzwi sali gimnastycznej napotkałam wzrok wszystkich uczniów. Byłam i jestem inna od rówieśników. Czarne włosy opadające na plecy, oczy duże okrągłe zielone były widoczne
z końca sali. Przeszłam szybkim tempem ze spuszczoną głową. Chciałam wejść do szatni dla dziewcząt, przebrać się, poćwiczyć i wyjść. Bum! Na kogoś wpadłam, na bruneta o szarych oczach. Podał mi rękę, chociaż nie prosiłam
o pomoc.

- Następnym razem jak idziesz to uważaj, bo może się to źle skończyć. Eeyyy… jak masz na imię?- w jego oczach było widać zażenowanie- to dziwne, ponieważ to mi powinno być wstyd. Chłopak ma kulturę.

- Mam na imię Marina- puścił moją rękę, jego ciekawość była coraz większa.

- Witaj Marino- jak wymawiał moje imię, roztapiałam się w środku, jednakże starałam się zachować zimną krew- jesteś nowa prawda?- zapytał po krótkiej chwili.

- Takk- uśmiechnął się. Istniała możliwość, że mu się podobam. Nie wiem czemu o tym pomyślałam. Nawet go nie znam.

- To dlatego cie nigdy nie widziałem- przeczesał czuprynę - Mari tak na ciebie będę mówił. Jak skończymy w-f, to cię oprowadzę po szkole dobrze?- schylił się, nasze oczy się spotkały …

- Wcale nie musisz-poprawiłam plecak na ramieniu, dając znak, że chcę już skończyć temat.

- Mari, ja nalegam! Nie daj się prosić, zgódź się- nalegał, nie miałam wyboru.

- Dobra, posłuchaj musimy kończyć tę pogawędkę, trener już przyszedł, a ja jeszcze się nie przebrałam- pobiegłam nie dając mu nawet czasu by cokolwiek odpowiedział.

W szatni siedziała dziewczyna o rudych włosach. Nie pewnie zaczęłam rozmowę:

- Hej…- ledwo wypowiedziałam słowo, a dziewczyna naskoczyła na mnie .

-Ty też chcesz pośmiać się z moich włosów, jak inne dziewczyny. Hę? Hę? No mów, gadaj !!!- jej twarz była piegowata w kształcie serca, miała piegi owszem ale to jej uroda . Była ładna, to wiem na pewno .

-Nie coś ty! Jesteś śliczna- zaczęłam bełkotać jaka jest śliczna i nie rozumiem dlaczego inne dziewczyny naśmiewają się z niej.

-Aa... przepraszam cię dziewczyny śmieją się ze mnie bo, ja jedyna z całej szkoły jestem ruda- zaczęła nerwowo miętolić bransoletkę.

- Nie martw, dla mnie liczą się inne rzeczy niż wygląd, a te lalunie, co twarze pokryte mają kilogramami tapety, nie wiedzą nawet co to jest encyklopedia- uśmiechnęłam się dojąc sygnał "zaufania", jak zwykł mawiać mój tata.

- A tak w ogóle, to mam na imię Gabrysia, ale znajomi mówią mi Gabi - spojrzała na mnie jakby widziała osobę, która nie ocenia tego, jak wygląda człowiek, tylko to jaki ma charakter .

- Nazywam się Marina. Jestem nowa w szkole- spojrzałam na nią jak zareaguje na moje imię. Ludzie często mówią mi że moje imię nie pasuje do twarzy…

- Marina, a ma cie kto oprowadzić po szkole?? - w jej głosie dało się wyczuć, że bardzo chciałaby mnie oprowadzić, zaś jej mina mówiła: ,,błagam nie miej, sama boje się tu zostać."

- Gabi wiesz co, miałam iść z tym chłopakiem- wskazałam na chłopca o szarych oczach, który stał obok trenera słuchając jego poleceń- ale zrezygnuje wole iść
z tobą.

- Jej!- przytuliła mnie swoim "kościstym" ciałem- a ten, którego mi pokazałaś to Patch, najpopularniejszy chłopak w szkole, każda dziewczyna na niego leci! Ale on wszystkie otrąca mówiąc cytuje: ,,Czekam na tą właściwą". Niektórzy - zaczęła szeptem- niektórzy myślą, że jest gejem i się do tego nie przyznaje. Ta dziewczyna, która macha tyłkiem jak opętana to Marcelina, chodziła blisko z każdym chłopakiem w szkole oprócz Patcha! Jakby się dowiedziała o propozycji Patcha byłaby wściekła i to mocno!

Dlaczego Marcelina ma być wściekła? Te pytanie będzie dręczyło mnie dopóki Gabi nie da mi odpowiedzi.

- Bo jak tylko weszłaś do sali gimnastycznej, Patch zaczął z tobą flirtować! -gadała jak najęta przez cały w-f . Nie przebrane siedziałyśmy w szatni przez cały w-f- niezły początek dnia. Zdobyłam przyjaciółkę, która gada jak najęta.

Rozdział 2

Wychodząc z szatni, usłyszałam dzwonek oznaczający koniec lekcji. No nieźle- mam nieobecność- tata będzie zły. Często wagarowałam zwłaszcza
z wychowania fizycznego. Co ja zrobię? Nienawidzę tych zajęć. Siniaki mam wszędzie, gdzie tylko uderzy mnie piłka pojawia się siniak. Słaba kondycja, siniaki na cały ciele.

- To ja Marina - nie wiedziałam, kiedy to powiedziałam na głos.

Wszystkie dziewczyny spojrzały się na mnie jak na idiotkę. No nie zły początek dnia. Wyciągnęłam z plecaka plan lekcji, aby sprawdzić co jest następne, drugą lekcją po wychowaniu fizycznym jest historia. Lubię historie zwłaszcza jak mamy temat o wojnie. W mojej poprzedniej szkole pani Fray odpytywała mnie z materiału, którego jeszcze nie było na lekcji. Zamyślona nie wiedziałam kiedy z Gabi, weszliśmy do klasy. Gabriela siedziała na końcu klasy, przy oknie. Cieszyłam się, bo lubię patrzeć przez okno w czasie nudnej lekcji. Wyciągnęłam z plecaka podręcznik do historii. Do klasy wszedł profesor o śmiesznych wąsach. Przedstawił się jako Paul Montrose. Omiótł klasę spojrzeniem. Znam bardzo dobrze te spojrzenie, wojownik czeka na swoją ofiarę. Co niektórzy zniżali się pod ławkę, aby ich nie było widać, albo udawali że piszą pilnie w zeszycie. Dzisiejszą ofiarą byłam ja...

- Panno Marino Raidver zapraszam do tablicy- cała klasa odetchnęła z ulgą, na pewno nikt nie lubi być pytany. Nie dziwię się.

Od historyka dzieliło mnie tylko pięć rzędów ławek gapiących się uczniów. Miałam ochotę krzyknąć, co się tak patrzycie matoły?! Ale powstrzymałam się, bo i tak miałam przydomek ,,Marina Wariatka ze Szkoły
w Dąbkach.'' Stanęłam obok pana Paula. Zaczął pytać o wojnie, która miała miejsce 5000 lat temu. Pytania, które mi zadawał były banalnie proste. Na wszystkie odpowiedziałam bezbłędnie. O wojnie uczyłam się ponad dwa lata
w każdej szkole. Uczniowie patrzyli na mnie w osłupieniu. Jak rozmawiałam wcześniej z Gabi to temat ,,Wojna Anielska i demoniczna'' dopiero zaczęli przerabiać. Profesor wpisał mi do zeszytu szóstkę. Hurra! Moja dobra ocena po śmierci mamy. Powracający ból rozniósł się po głowie. Zachowałam sztuczny uśmiech- robiąc dobrą minę do złej gry.

Wróciłam do ławki, gdzie siedziała moja przyszła przyjaciółka Gabrysia. Historyk zaczął opowiadać o wojnie. I tak minęła mi historia i jeszcze inne przedmioty w ciągu dzisiejszego dnia.

Rozdział 3

Gabi i ja zajadałyśmy kanapki przygotowanymi przez panią Erwin (mama Gabrysi). Ja zapomniałam zrobić sobie kanapek do szkoły, zawsze tym zajęciem trudziła się mama. Znowu ból, który nie daje mi spokoju. Nie dałam po sobie poznać że ból, cierpienie wbijają mi nóż w plecy. Koleżanka zaczęła opowiadać o sobie i swojej rodzinie .

Ma dwójkę młodszego rodzeństwa: brata i siostrę. Jej mama Erwin pracuje jako kucharka w elegancje restauracji na końcu miasta o dziwnej nazwie ,,Lettuce Eat''. Jak jej mama wraca z domu, to leci do kuchni, by wymyśleć nowy przepis do restauracji. Jak kończy, to zmusza domowników, aby spróbowali i oceniali jej dzieło. Gabi ocenia szczerze, nie jak jej brat i siostra, którzy za każdy razem mówią, że im smakuje, aby tylko się podlizać. Chciałabym mieć siostrę nawet, jakby była z charakteru wredna. Jej dom znajduje się obok szkoły, więc nie mam szans aby mnie odprowadziła. Mówiła mi, że jej tata jest wymagający- pracuje jako bibliotekarz. Jak Gabi źle złoży zdanie, to ją poprawia na każdym kroku, a ją to doprowadza do szału. Za dzwonił dzwonek na ostatnią lekcje matematyki.

***

Zadzwonił dzwonek kończący lekcje. Spakowałam książki i wyszłam
z przyjaciółką.

Gabi mieszka obok szkoły, więc nie mogła mnie odprowadzić, poza tym jej tata zmusza ją do nauki. Nie miałam jej tego za złe, ojciec martwił się aby jego najstarsza córka uczyła się dobrze, by miała lepszą prace w przyszłości. Miałam nadzieje, że w spokoju pójdę do kawiarni, napije się kawy, zjem kawałek ciasta. Moje plany zakończyły się fiaskiem - jak tylko Gabi poszła
w stronę domu przybiegł Patch. Odwróciłam się, aby nie zobaczył rumieńców. Owszem, może i był przystojny, może nawet więcej niż przystojny był … piękny.

Złapał mój nadgarstek i obrócił ku sobie abym spojrzała mu w twarz. Serce dudniło mi w piersi jakby chciało wyskoczyć. Przytulił mnie, nasze oczy znowu się spotkały. Marcelina dziewczyna, która była najpopularniejsza
w szkole właśnie szła w naszym kierunku, na pewno widziała jak Patch mnie przytulał- jej twarz płonęła nienawiścią, byłą ona skierowana zdecydowanie
w kierunku mojej osoby. Wybiegła aby na nas nie patrzeć sumie zrobiło mi się jej żal , w końcu jest zakochana chłopaku, który nie odwzajemnia uczuć.

- Gdzie byłaś? Miałem ciebie oprowadzić po szkole- zrobił minę smutnego, małego psiaka. Aż serce mnie bolało jak na niego patrzyłam.

- Przepraszam, oprowadziła mnie Gabrysia z mojej klasy-próbowałam się wyrwać z mocnego uścisku, moje wielkie starania poszły na marne.

- Trudno, ale za to oprowadzę cię po mieście- nie zdążyłam nic powiedzieć, bo złapał mnie za rękę i ruszyliśmy. W Dąbkach jest dużo kawiarenek, barów, restauracji. Przez pół drogi milczeliśmy, szliśmy szybki tempem. Patch trzymający mnie za rękę, prowadził mnie trasą, którą widziałam pierwszy raz na oczy. Dziwne się czułam idąc z chłopakiem za rękę, nie miałam takiego doświadczenia jak inne dziewczyny z mojej klasy.

- Patch?- powiedziałam tak cicho, że ledwo sama się usłyszałam. Patch popatrzył chwile na mnie, potem uśmiechnął się czarująco. Serce biło mi jak oszalałe.

-Słucham aniele?- jego głos był przyjemny dla ucha.

-Gdzie my idziemy ? O 16.00 muszę być w domu. Tata będzie czekał
z obiadem- skłamałam tata o tej porze jest jeszcze w pracy. Znając życie weźmie dodatkowe godziny, aby lepiej zarobić.

- Pewna jesteś, że tata będzie na ciebie czekał?- stałam jak osłupiona. Ten koleś czytał mi w myślach!

- Eeyyy...no wiesz ja chciałam powiedzieć…- zaczęłam się jąkać, próbując wypowiedzieć jakiekolwiek sensowne słowa.

- Spokojnie Mari, to już tutaj- otworzył mi drzwi. Jaki dżentelmen. Kawiarenka, którą wybrał Patch była przepiękna. Wystrój miała z lat 90. Obrazy pokazujące babeczki, ciasta polane rożnymi polewami. Stoły pokryte obrusem w babeczki. Po prostu piękna! Patch kazał mi usiąść na końcu kawiarenki, on w tym czasie kupi mi babeczkę. Prosiłam go, by nic mi nie kupował, nie lubię gdy ktoś mi coś kupuje. Dlatego tata daje mi pieniądze abym sama mogła kupić sobie ubrania, bo wie, że nie lubię, gdy ktoś mi coś kupuje. Prosząc i błagając nie udało mi się go na mówić.

Stolik, który wybrał Patch miał krzesła ułożone na przeciw siebie. Po prostu super. Usiadłam tyłem do lady, gdzie sprzedają babeczki, abym nie musiała na niego patrzeć. Plecak zrzuciłam na prawą stronę krzesła, żeby mi nie przeszkadzał. Czekając na kolegę, powspominałam dawne czasy: mamę, która dmuchała dla mnie balony, jak piekła tort na moje 15 urodziny, tatę, jak szukał prezentu dla mnie i tylko dla mnie. Z wspominania obudził mnie, chłopak
o pięknych szarych oczach.

- Aniele, nie wspominaj o mamie bo ból nigdy nie odejdzie - złapał mnie za rękę dodając otuchy.

- Skąd wiedziałeś, że wspominam o mamie?- dziwne, wytrzymałam jego spojrzenie przez parę sekund, nic nie mówił, jakby analizował co właśnie powiedział i to co ma zamiar mi powiedzieć

- Jak byłem w sekretariacie to dwie panie mówiły o tobie- wszystkie słowa wymawiał pomału, jakbym była małym dzieckiem- zwłaszcza szeptały o tym jak twoja mama...- uścisnął moje dłonie tak mocno że aż zabolało- umarła, podczas wypadku przykro mi Mari, nawet nie wiesz jak bardzo- ból, cierpienie rozlały się po moim ciele jakbym została oblana wrzątkiem.

-Patch ja...- złapałam plecak i wybiegłam z kawiarenki. Słyszałam Patcha, krzyczącego abym się zatrzymała. Nie mogłam, nogi mnie nie słuchały. Biegłam przed siebie. Wpadłam na ulice prosto pod nadjeżdżający samochód. Co pamiętałam przed straceniem przytomności? Ból, cierpienie, krzyczącego Patcha.

Rozdział 4

Otworzyłam oczy. Przede mną była łąka. A na łące stał anioł wpatrzony
w niebo. Czuł, że na niego patrzę. Odwrócił się, jego twarz była mi znajoma,
a zarazem taka obca. Podszedł do mnie wolnym krokiem, twarz wykazywała zmęczenie.

-Witaj Mari - skąd ja go znam? To musi być sen.

-Skąd wiesz ,że mam tak na imię?

- Marino, wiem o tobie wszystko, nawet więcej od ciebie samej- nie mogłam skojarzyć jego trójkątnej twarzy, miał szare oczy. Te oczy- gdzieś je już widziałam…

- Czy ja umarłam?- stałam obok anioła.

- Byłaś blisko śmierci, na szczęście zdążyłem cię uratować- pokazał ręką abym usiadła na ziemi- tak uczyniłam - Jak wybiegłaś z kawiarenki, pobiegłem za tobą. Bałem się- ostatnie słowa wypowiedział szeptem.

- Czego się bałeś ?- tyle pytań tak mało odpowiedzi.

- Bałem się, że cie stracę aniele…

,,Aniele"- to jedno słowo przypomniało mi o wszystkim. O chłopcu, który patrzył na mnie jak przechodziłam przez pasy. Patcha trzymającego mnie
w uścisku. Patch, który zaprasza mnie do kawiarenki. Patcha, który próbował mnie zatrzymać abym uniknęła wypadku.

"Ostatnie, czego doświadczyłam przed uderzeniem, to ból, cierpienie, krzyczący Patch. "

-Patch czy to ty?- otoczył mnie swoimi ciepłymi ramionami.

- Tak to ja aniele-wyszeptał. Uświadomiłam sobie, że jakby mnie anioł nie uratował, to skończyłabym tak, jak mama. Łzy poleciały mi strumieniem.

- Czy ktoś kto mnie potrącił...- nie mogłam mówić szloch przeszkadzał mi
w tym, co chciałam powiedzieć.

- Tak, uciekł to był Gabriel- anioł, który wybrał ścieżkę zła.

- Jak to zła?- przecież był aniołem, skrzydlaty jest dobry prawda?

- Spokojne, zaraz co wszystko opowiem. Pamiętasz wojnę anielską/demoniczną? - przytaknęłam. W każdej szkole, do której szłam, za każdym razem zaczynają ten temat.- Teraz słyszysz prawdziwą wersje wydarzeń.

Pewna grupa aniołów, nie chciała spełniać swoich obowiązki. Dlaczego? Bo ludzie w tamtych czasach byli biedni, niewdzięczni i narzekali na swoich stróżów, że nic nie robią, aby im pomóc. Aniołowie robili wszystko by chronić ludzi. Mieli dosyć krytykowania. Odwrócili się od Boga, który dał im dom, miłość, schronienie. Szatan, tak zwany Lucyfer, wykorzystał tą sytuacje. Skusił ich, żeby poszli na stronę zła. Mówiąc ,,Bóg wasz daje wam same obowiązki! Ja wam dam luksusy! Idźcie za mną wasz dom będzie ze mną!'' Wszyscy moi przyjaciele zwłaszcza Gabriel poszli za szatanem.- Westchnął

-Jak to możliwe?! Jak tak można ?

- Daj mi dokończyć aniele. Przystąpili do piekła. Gdzie oddają hołd Lucyferowi. Upadli kuszą kobiety, aby spłodziły im jak najwięcej dzieci- patrzyłam na niego, jak na wariata- To nie są normalne dzieci jak ci się wydaje. Osobnik urodzony
z anioła i człowieka, do tego krew demona rodzą się potworami. Zabijają wybrane osoby, aby złożyć je w ofierze. Kolejna celem byłaś ty- chciał mnie przytulić ale się odsunęłam, musiałam uporządkować myśli.

- A wy z nimi nie walczycie z…- gdy jestem zdenerwowana, nie mogę się wysłowić. To jest moja najgorsza wada.

- Upadłymi tak ich nazywamy. Oczywiście, że z nimi walczymy. Musimy- dzięki nam ten świat jeszcze istnieje. Mari - uniósł lekko mój podbródek, aby jego oczy były na wysokości moich- ty jesteś naszą wygraną. Masz w sobie niezwykłą moc- dar, o którym każdy anioł marzy.

- Ja mam w sobie moc? Niby jaką?- nie, to są jakieś żarty.

- Twoja mama…, tylko nie płacz ! Twoje łzy są dla mnie nożem który wbija mi się w plecy.

Zamrugałam parę razy aby powstrzymać łzy. Każda myśl o mamie, daje mi cierpienie rozrywające na strzępy. Dla tego rzadko myślę o mamie.

-Patch mów dalej, nie zwracaj uwagi na moje łzy- westchnęłam- tak już mam gdy o niej myślę lub wspominam .

Przybliżył się do mnie. Strumień łez poleciał nagle. Patch złożył mi dwa krótkie pocałunki na policzkach. Ciepło jego ust dało mi otuchę i radość- to co potrzebowałam.

- Dziękuje ci- uśmiechnęłam się przez łzy. Na pewno wyglądałam strasznie.

- Aniele, za nic nie musisz mi dziękować, twoja bliskość daje mi wszystko, czego potrzebuje do szczęścia- złączył swoje ręce z moimi. Czułam ciepło emitujących jego rąk.

-Patch ja ...- chciałam go o wszystko zapytać. Lecz jakaś siła zabrała mnie
w ciemność. Zostawiając uśmiechniętego anioła który był moim aniołem stróżem.

Rozdział 5

Jasne światło zmusiło mnie do otworzenia oczu.

Leżałam w sali, która była mała. Spojrzałam w prawo. Na prawo stała szafeczka zapełniona różnymi drobiazgami. Przykuło moją uwagę fotografia, którą wzięłam do ręki. Zdjęcie zostało zabrane z kuchni.

Trzymając ramkę zrozumiałam parę rzeczy:

1.Patch jest moim aniołem stróżem .

2.Mam w sobie dar który umożliwi wygrać aniołom walkę z demonami.

3.Jestem celem do zabicia.

-Mamo...-chciałabym abyś tu była, przytuliła i powiedziała że wszystko będzie dobrze.

-Marino, obudziłaś się?- to tata siedzący na starym szpitalnym krześle .

-Tak tato- nie rozumiem czemu, moje własne ciało nie słucha mnie. Tata otrząsnął się ze snu. Podbiegł do mnie i mocno przytulił.

-Tato puść mnie! Dusisz mnie! -puścił mnie, na jego twarzy widać ogromna ulgę.

-Wiesz jak się martwiłem?! Myślałem, że zawału dostane jak otrzymałem wiadomość ze szpitala! Jak jeszcze raz tak zrobisz, to sam osobiście cię uduszę! - zaśmiałam i takiego tatę lubię, próbuje być poważny, a wychodzi mu tak źle, że mam ochotę płakać ze śmiechu. Odsunął sprawdzając czy to nie sen. Zaśmiałam tak głośno ,że pielęgniarka do nas zajrzała.

-Tato, kto mnie uratował?- dobrze wiedziałam kto mnie uratował, tylko po prostu byłoby dziwne, że nastolatka po wypadku wie co i jak.

-Twój kolega Patch. Wezwał policje i pogotowie. Gdy oni nadjeżdżali, reanimował cię dopóki nie przyjechali. Byłaś blisko śmierci, jak twoja matka- ostatnie słowa dodał szeptem jakby mówił do siebie. Jego serce płakało
z wielkiej tęsknoty za żoną.

-A gdzie on jest tatusiu?- usiadł na łóżku obok mojej szafki. Dziwnie się czułam mówiąc ,,tatusiu'' odkąd mamy z nami nie ma, poprosił mnie aby by tak do nie go nie mówiła. Bez żadnych wyjaśnień .

-Jest na korytarzu, czekał, aż się obudzisz. Pójdę mu powiem że ma do ciebie przyjść. Od razu porozmawiam z lekarzem- pocałował mnie w czoło i wyszedł.

Chwilę później przyszedł Patch. Pobrudzony sadzą i krwią. Mam nadzieje, że to nie moja krew. Dla pewności sprawdziłam ręce. Zero krwi tylko parę siniaków.

-Witaj aniele, nie bój się. To nie jest twoja krew. Pamiętasz co ci mówiłem we śnie?- przytaknęłam- to dzieci Gabriela upadłego. Teraz opowiem ci parę rzeczy, które mogą zmienić twoje podglądy o mnie.

-Mów.-Usiadłam w pozycji siedząco- leżącej . Patch usiadł na krańcu łóżka.

Rozdział 6.

Dzieci Gabriela upadłego są istotami o potężnej sile. Czasem większej od naszej. Anioł stróż, który ma w sobie krew anielską, a zarazem demoniczną
i gdy jest pół człowiekiem- ma moc o podwójnej sile. Sama moc demoniczna jak anielska jest potężna. Gdy te siły się łączą wychodzi coś, co nie można wytłumaczyć. Ale- o matko jak ja nie lubiłam słowa ,,ale''- gdy anioł stróż przyjmie demoniczną to powoli umiera. Jego dusza nie odwracalnie umiera. Upadli nie zdają sobie z tego sprawy, że ich ciało i dusza gnije.

-Nie da się ich jakąś uratować?- brzmiało to jak jakaś klątwa Egipska, którą kiedyś czytałam. Westchnął .

-Próbowaliśmy, ale na nic nasze starania.- przeczesał włosy wyglądał jak mały chłopiec zmęczony zabawą.

-Patch jest moim stróżem prawda?

-Tak aniele.- musisz mi Teraz odpowiedzieć na pytanie które dręczyło mnie gdy dowiedziałam się że jest moim aniołem stróżem.

-To czemu chodzisz normalnie do szkoły?- mam okazje zapytać się o wszystko co mi leżało na sercu.

-Ja nie chodziłem do szkoły w Dąbkach jak ci się wydaje.- wzruszył ramionami jakby nic wielkiego nie zrobił.

-Jak to? Przecież wszyscy cię widzieli! Jak uczysz się, ćwiczysz na w-f!- podniosłam głoś. Nie moja winna że nerwy poszły w górę. Chciałam dowiedzieć się wszystkiego. Patch przysunął się bliżej, złapał mnie za rękę.

-Aniele, nigdy nie chodziłem do szkoły, to było wspomnienie dla każdej osoby która chodzi do tak zwanej budy. -uśmiechnęłam. Zamiast powiedzieć buda wyszło,, mudy''

-Patch jestem waszą wygraną?- palcem wskazującym nacisną mi gestem zamilczenia.

-Cicho aniele, dzisiaj za dużo tych informacji musisz odpocząć- pocałował mnie w czoło i wyszedł.

Rozdział 7.

Zasnęłam .

Zobaczyłam tatę, stał przede mną. Nie widział mnie, podświadomość mówiła mi że to wizja. Nie mam pojęcia skąd to wiedziałam.

Zaczął biec bezszelestnie niczym pantera. Ruszyłam zanim. Biegł do momentu usłyszenia chrapliwego głosu. Skoczył w krzaki prosto na zdeformowane osobę dorosłą o twarzy dziecka. Pazury zamiast rąk. Dwie głowy połączone w jedno. Syczał , obracał się próbował zwalić tatę z pleców. Tata wyskoczył od potwora by muc go zabić. Monstrum rzuciło się prosto na tatę, w odstanej chwili przeskoczył na bok. Stałam tam, nie mogąc się ruszyć. Temu czymś to nie przeszkadzało, atakowało cały czas wysuwając ręce-pazury. Odskakiwał w ostatniej chwili zetknięcia cię z dzieckiem.

Czekał na dobry moment.

Pot spływał mu bez ustanku.

Potwór spróbował innej taktyki.

Przybliżał się do niego, on się oddalał aż tata nie zauważył dziury w glebie. Upadł , leżał na plecach.

Próbowałam krzyknąć, lecz nic nie mogłam zrobić.

Potrafiłam tylko patrzeć na śmierć mojego ojca. Dziecko które mierzyło ponad 2 metry rzuciło się na tatę. Machał pazurami jak nienormalny próbował drasnąć rękę która dusi jego szyje. Z nikąd prawy pazur wydłużyło się i drasnęło ramie taty. Krzyknął, kopnął niby dziecko w głowę poleciało z hukiem na drzewo. Z szybkością błyskawicy wyciągnął miecz z pochwy, ostrym końcem przyłożył do gardła potwora.

-Powiedz Gabrielowi że jego śmierć jest już blisko i stanie się to z moich rąk.

-Łowco strzeż się! Nikt nie jest bezpieczny nawet woja ukochana córeczka Rozalia- piskliwych głosem skończył moje imię.

-Nie mieszaj w to Rozalii stworze !Ona nic wam nie zrobiła!- oczy płonęły nienawiścią ojca.

Teraz jak patrzę na te scenę to widzenie inne oblicze moje taty zawsze miły, spokojny, wyrachowany a tu co dostrzegam? Mężczyznę wyglądający jak anioł śmierci pragnący tylko rozlewu krwi.

-Ona zrobiła ba-a-a-ardzo dużo.- próbował wstać lecz ojczulek wybił mu głębiej miecz. Brr! Okropny widok .

-Zamknij się stworze! Przekaż Gabrielowi wiadomość- odciął demonowi głowę z której tryskała czarna krew. Usiadł obok najbliższego drzewa. Na moje szczęście miał tylko jedną ranę na prawym ramieniu. Z wojskowej kurtki wyciągnął fiołki : dwie zielone i osiem czarnych. Czarną odkręcił, wyrzucając korek w las za siebie. Miksturę trafił prosto w potwora. Atramentowy kolor począł palić ciało bestii.

Zieloną wcierał w ranę zadaną przez istotę która leżała metr od niego. Obrażenie minęło w mgnieniu oka. Wstał.

Wyglądał jak pijany. Twarz zmęczona, wychudzona na pewno (mogę o to się założyć) nic nie jadł w ciągu paru dni. Muzyka z telefonu ojca zabrzmiała tak głośno pobudziło zwierzęta w lesie. Odkaszlnął parę razy, wypluwając od razu ślinę.

-Dzień dobry przy telefonie James Raidver.- nie wiedziałam kto mówi po drugiej stronie telefonu lecz domyślałam się.-Jak to?! W którym szpitalu ? Aha... dobrze już jadę!- mówią o mnie? Dziwne...wizja pokazująca przyszłość? Wątpię a może to tylko sen...

Tata pobiegł w głąb lasu ja oczywiście zanim. Fiołki i inne materiały hałasowały jakby tłukły się o siebie. Nie zwracał na to uwagi. Leciał prosto da samochodu. Stałam tam i patrzyłam jak tata w chodzi do pojazdu i zostawia mnie samą w lesie nawet nie wiedząc o moim istnieniu.

Rozdział 8

Otworzyłam oczy.

Leżałam w sali która jest większa od mojego pokoju. Mogę na spokojnie wszystko przemyśleć.

Miałam wizje.

W której pokazuje mi się drugie oblicze taty.

Widziałam zmutowane coś. Dorosłego ,,człowieka'' o twarzy dwojga dziecka połączone w jedno.

Tata jest... jak ten stwór mówił? A! Że jest łowcą. Kto to jest łowca? Musze go zapytać. Ale wątpię czy mi powie… ,, Nie mieszaj w to Mariny'' co to może znaczyć ?! Czekaj....

Kiedyś czytałam legendy o nocnych łowcach. Stwór który polował tata to może być demon. A demony są z piekła. To wiem na 100%. Nocni łowcy mają w sobie cząstkę krwi. A to ,,dziecko'' nazwało tatę łowcą więc mama też jest łowcą to ja kim jestem?

Koniec! Z tym rozmyślaniem! Czas wsiąść się za siebie! Najpierw muszę się dowiedzieć całej prawdy ode mnie zależy czy świat przeżyje.

* * * * * * *

Siedziałam w szpitalu nie całe dwa tygodnie. Tata ani razu mnie już nie odwiedził. Pytałam się lekarza (znajomego taty) dlaczego nie przyjeżdża.

-Twój ojczym musiał wyjechać na delegacje. Jest mu bardzo smutno z tego powodu. W dniu którym cie wypuszczą przyjedziecie po ciebie.

Patch przychodził niemal codziennie. Gdy chciałam dowiedzieć czegoś szczególnego, uciekał mówiąc:

-Aniele, musze iść mam pilne spotkanie ale obiecuje, że jutro przyjdę jak najszybciej.

A moja przyjaciółka za każdym razem jak przychodziła to przynosiła lekcje i ogłaszała najnowsze plotki.

I tak mijały dni to czasu wyjścia ze szpitala.

Rozdział 9

Dwa tygodnie siedzenia w szpitalu było najgorsze co w życiu mnie potkało. Co dziennie zadawane te same pytania ,, Dobrze pani się dzisiaj czuje? '' albo ,,Czy żebro pani jeszcze dokucza?''

I tak przez cały czas. Zaczęło mnie to po prostu denerwować. Dobrze że jutro już wracam do domu aby dowiedzieć się prawdy.

* * * * *

Noc.

Nie mogłam spać, rzucałam się na każdą stronę łóżka. Zmęczona na przymus wywołałam sen.

A w nim mama leżąca pół-martwa przy samochodzie.

-No Tristano bez mieczy i fiołek nie jesteś taka mocna zwłaszcza jak jesteś w cieleniu człowieka.

Klasnął w obie dłonie za jego plecami pojawiły się słudzy.

-Moje kochane dzieci zabierzcie miecze i podrzućcie je pod jej dom- pokazał palcem na mamę.- Dom w którym mieszka ukochany Stark. Tylko nie róbcie mu krzywdy. Niech myśli że jego ukochana żona popełniła samobójstwo- zaśmiał się złowieszczo jego głos zadudnił mi w głowie.

-Nigdy ci się nie uda Gabrielu!

A więc to był ten słynny upadł, stał na czele grupy wyznającą wiarę piekła. Blond włosy do ramion , niebieskie zimnie oczy.

- Mylisz się aniele- wyciągnął pistolet . Strzelił prosto w serce mamy.

-Mamo nie! - krzyczałam bez głośnie, chciałam ją przytulić lecz nie mogłam się ruszyć.

Mama nie żyje przez Gabriela. Zemszczę się jeśli będzie to kosztowało moje życie.

* * * * * *

8.00 rano.

Czekałam przed salą na tatę spóźniał się dobre 30 minut. W czasie czekania: posprzątałam pokój, wygładziła łóżko, wyrzuciłam papiery do kosza.

Nie które czynności powtarzałam nawet dwa razy.

Teraz jak wyczyściłam pokój wyglądał jakby nikt w nim nie leżał od lat. Chociaż sprzątaczki będą miały mniej roboty. Ciężkie kroki zadudniły w sali której się znajdowałam.

-Cześć córeczko- przytulił mnie

-Hej tato- uśmiechnęłam się sztuczne o niczym nie mając pojęcia.- możemy już jechać?

Białe ściany rujnowały moje oczy dosłownie.

- Tak! Przed przyjściem do ciebie, wziąłem od lekarza papiery umożliwiające tobie wyjście.

Wyglądał tak nie winie… niebieska koszula z czarnymi spodniami. Zwykły człowiek nie skapnął by się ,że pod koszulą są małe noże albo fiolki w bucie. Zauważył że patrzę na niego podejrzliwie.

- Wezmę ten największy bagaż- wskazał torbę która jest oparta na framudze drzwi- a ty Marino weźmiesz te dwa małe. Wyszliśmy z sali , przez dwa tygodnie mieszkałam na pierwszy piętrze czas do dotarcia do samochodu trwałą nie całe 10 minut.

Rozdział 10

Dojechaliśmy.

Dom w którym mieszkałam wyglądał martwą.

Szare ściany , dach w kolorze ciemnego brązu.

Dom który w skrywa mroczne tajemnice.

Pobiegłam do pokoju, zostawiając tatę na schodach aby plan w cielić w życie. Zadzwonię do Patcha aby jak najszybciej przyjechał. Ściągnę tatę i jego do salonu. Dowiem się od nich całej prawdy. Usłyszałam tatę idącego w stronę mojego pokoju.

Krok pierwszy.

Uśmiechnęłam się sztucznie do niego udając szczęśliwą z powrotu do domu

-Tatusiu położysz mi tą torbę koło łóżka?

- Tak skarbie- udało mi się wziewność jakbym była zmęczona.- kochanie prześpij się na pewno jesteś wyczerpana a ja w tym czasie zrobię słynnego omleta co bardzo lubisz.

-Dobrze tatusiu- jak przytuliłam tatę od razu poszłam do lóżka. Z zatroskaną miną wyszedł. Leżałam bez ruchu dobre parę minut sprawdzając czy nie podsłuchuje ( czasem tak się zdarzało jak chciałam się wymknąć do koleżanki). Droga wolna.

Krok drugi.

Przyjazd Patcha. Wyciągnęłam z czarnej torebki biały telefon. Anioła stróża mam w szybkim wybieraniu.

Siedząc na łóżku wzięłam dwa głębokie wdechy i przycisnęłam zieloną słuchawkę. Odezwał się jako pierwszy.

-Witaj aniele- jego głos jest piękny nawet jak mówi przez telefon.

-Patch przyjeżdżaj do mojego dom jak najszybciej coś się stało strasznego- przewróciłam krzesło obok biurka aby było bardziej realistycznie.

-Ok już lecę nie wychodź z pokoju zrozumiano?- rozłączył nie dając mi odpowiedzieć.

Krok trzeci.

Położyłam komórkę na biurko. Po cichu ( jak tylko mogłam) zeszłam na korytarz. Kuchnia znajduje się na końcu korytarza, więc bez trudu potrafiłam przejść koło taty. Dotarłam do drzwi nie martwiąc się czy ktoś mnie przyłapie. Trzymając klamkę, zauważyłam biegnącego Patcha. W ostatniej sekundzie przez zderzeniem Patcha z drzwiami, nacisnęłam klamkę, przyciągnęłam ciężkie wejście do mojego domu.

- Aniele , co się stało?!- zaczął mnie oglądać szukając ran, jakie to słodkie tak się o mnie martwi ale prawdy nie chciał mi całej powiedzieć.

-Nic się nie stało - wzruszyłam ramionami.

Krok czwarty.

-Jak to?! - jego twarz wykazywała zdumienie a zarazem wściekłość.

- Cicho, ty mój kochany aniele- gestem uciszający ( przyłożenie palce na jego usta) kazałam mu się zamknąć- Tato Chodź tu proszę !

- Już idę- w czasie gdy tata szedł zamkłam drzwi wejściowe.

Spokojnym krokiem szedł wzdłuż korytarza, dopóki nie zobaczył Patcha stojącego koło lustra. Przez jego twarz przemknęło zdziwienie.

-Mir, co on tu robi?- Patch wlepił we mnie oczy. Szukając we mnie odpowiedzi.

-Chcę prawdy.- w osłupieni patrzeli we mnie jak na zjawisko kosmiczne, cofnęłam się o krok do tyłu aby dobrze ich widzieć.

-Aniele, jakiej prawdy?- głos mu drżał.

-Całej prawdy! Wiem że jestem celem do zabicia, że mam w sobie moc która pomoże wygrać dobrej stronie!

Ale dlaczego ja?!

-Czas córeczko, abyś dowiedziała się kim jesteś i jaką role masz odegrać chodźmy do salonu.- poszliśmy wszyscy do pokoju dziennego.

* * * * * *

Salon był największym pomieszczeniem w cały domu.

Dwie sofy strojące naprzeciw siebie. Na środku stolik z brudnymi szklankami. Tata nie miał czasu ostatnio posprzątać nie mam mu tego za złe ale jak widzę bałagan to mnie normalnie skręca. Patch i Tata usiedli na kanapie która była najbliżej kuchni, a ja klapłam sofie która była koło okna.

Przeczesali obaj włosy wyglądali jak dwie krople wody, brązowe loki szare ślepia. Czy jesteś podobna do mamy? Czarne włosy, zielone okrągłe oczy, Głowa w kształcie serca.

Z zamyślenia wyrwał mnie tata, który za każdym razem jak się denerwuje to kaszle lekko.

-Marino, jak już wiesz jestem nocnym łowcom- przytaknęłam- mam w sobie cząstkę anioła, bronie świata przed demonami takimi jak dzieci upadłym.

-Czy mama była nocny łowcom?- moje uczucia są zmieszane, jestem radosna że uszy łysze prawdę a zarazem jestem przerażona.

-Nie była nocnym łowcom, była aniołem- mówił tak lekko jakby nic się nie stało.

-Jak kto aniołem?! Przecież aniołowie nie mogą mieć dzieci to każdy wie!

-Aniele, jak wiesz my jaką stróże jesteśmy w połowie ludźmi...

- I??

-I twoja mama nie była zwykłym aniołem , była archaniołem najwyższej rangi. Została przydzielona do twojego ojca, takie zostało jej wybrane przeznaczenie.- Zamilkł na moment aby złapać oddech.

-Nie rozumiem cię Patch, dziadek też miał moc anioła stróża?

-Tak- odpowiedzieli chórem.

-Dalej nie ogarniam! Mama w czasie gdy żyła istniała jako archanioł , a w tobie tkwi moc anioła więc... kim ja jestem ?!

-Jesteś w pełni człowiekiem jak aniołem córeczko.

-Czy to jest możliwe?- Nie na taką rozmowę się spodziewałam .

-Aniele, praktycznie rzecz biorąc to nie.- westchnęli głośnie i wyraźnie widać, że chcą już tą rozmowę skończyć ale nie mogą, muszą mi wszystko powiedzieć.

Nawet jeśli to będzie bolesne.

-Patch, ojcze co przede mną ukrywacie?- Patch otworzył usta lecz rozmyślił się po chwili.

-Córeczko masz dar, który może uratować miliony ludzi i jesteś bardzo dla nas cenna, zwłaszcza dla strony dobra. Czy miałaś ostatnio jakieś wizje z przeszłości?

-Tak...

-Możesz nam je opowiedzieć o czym były?

Zaczęłam opowiadać o tacie który biegł przez las szukający potwora, którego miał zamiar zabić. Druga wizja dotyczyła mamy pół-martwej czekająca na śmierć z rąk Gabriela przewodniczącego grupą upadłych.

-Twój dar zaczął się rozwijać. Będziemy musieli się wyprowadzić.- Patch spięty był tak mocno, że jak wykonywał ruch to przez jego twarz przemykało ból.

-Nie ja mam tu przyjaciółkę! Nie mieszkałam nawet tu 2 miesięcy!!

-Czy twoja przyjaciółka nazywa się Gabi?- przytaknęłam- Stark czy to nie anielica z rudymi włosami?

-Tak mi się wydaje- rozmawiali tak sobie jakby mnie tu nie było.

-Halo ?! Ja tu jestem! Jak kto Gabi jest anielicą?

- Aniołem stróże jest dopiero od 2tygodniu nie mogła ci nic powiedzieć bo prawdy musiałaś dowiedzieć się od nas. Tak zostało skonstruowane przeznaczenie.

-Ale to ci mówiła o rodzinie...

-Było prawdą jej najmłodszy brat Darek topił się w jeziorze uratowała go, oddając życie by go zbawić przed śmiercią. Każdy człowiek który zrobi wszystko aby uratować bliźniego dostaje skrzydła anioła stróża z cytatem: Ten, kto ratuje życie jednego człowieka, ratuje cały świat.* Tym fragmentem kieruje się dokońca życia.

Ten, kto ratuje życie jednego człowieka, ratuje cały świat*- cytat Thomasa Keneally z książki " Lista Schindlera "

Patch wyciągnął telefon z kieszeni kurtki wystukał szybko jakiś numer.

-Słuchaj wie, wszystko. Tak… tak… no masz być za 5 minut! Dobra…. proszę czy możesz łaskawie być za 5 minut?!- powiedział szeptem coś do słuchawki i się rozłączył. Włożywszy komórkę do kieszeni, spojrzał na mnie z uśmiechem.

-Dzwoniłeś do Gabrysi?- kiwnął lekko głową- Idę do kuchni chce cie coś ?

-Nie dziękuje aniele.

-Ja też podziękuje.

-Okay to idę- szybki krokiem poszłam do kuchni, czułam ich wzrok gdy szłam. Wstawiwszy wodę na herbatę podsłuchałam rozmowę taty i Patcha.

-Trzeba będzie…- to był tata- upadli już wiedzą…

-Od razu wyjeżdżamy tylko musimy czekać na tą anielice która powinna być już 5 minut temu.-Jak ten czas szybko leci

-Ubrania dostanie na miejsc…- czajnik zapiszczał wrzuciłam torebkę do szklanki zalewając wrzątkiem.

Ktoś zapukał do drzwi wejściowych.

Rozdział 11

Tata, Patch, Gabrysia i ja wsiadaliśmy do samochodu mojego osobistego anioła stróża. Mieliśmy jechać do Scholii, znaczy ja tylko oni mnie pilnują by nie stało mi się krzywdy. Siedziałam z tyłu.

Kierował Patch dziwne są moje odczucia za każdym razem gdy jeździłam z tatą siedziałam z przodu nawet gdy byłam bardzo małą dziewczynką.

Podróż trwała w milczeniu.

Parę razy zadawałam to samo pytanie:

-Daleko jeszcze?

Wiem, wiem zachowuje się jak dziecko ale zrozumcie siedzenie ponad 5 godzin w aucie i tylko jedna przerwa siku oraz na zjedzenie czegoś w Mcdonald doprowadzało do szaleństwa. Postanowiłam się przespać szkoda, że tam myśl nie przyszła mi wcześniej. Patch oczywiście czytał mi w myślach. Trzymając jedną ręką kierownice ściągał czarną skurzaną kurtkę. Serce zaczęło mi szybciej bić. Zaczerwieniłam się lekko ale dobrze widocznie. Kątem okiem spostrzegłam Gabi która nie może powstrzymać chichotu. Niech ją gęś kopnie.

-Proszę aniele- cała czerwona wzięłam od niego kurtkę.

-Dz…dziękuje- dałam mocne kuksańca przyjaciółce, jęknęła z bólu. Trudno się mówi nie musiała się ze mnie śmiać. Tata spał odkąd zaczęła się podróż nie dziwie się mu, tyle zdarzeń w ciągu 2tygodniu. Teraz należy mu się odpoczynek. Podłożyłam kurtkę pod głowę. Pachniała wodą kolońską i magią .

Sen przyszedł szybciej niż się spodziewałam.

Rozdział 11.

Schola.

Do której będę chodzić na pierwszy rzut oka wydaje się mała. Gdy przybliżałam się to Schola rosła razem z innymi budynkami znajdujące się z tyłu.

-Tato gdzie ja będę mieszkać?- nie chciałam sama mieszkać zwłaszcza z nikim obcym. Tata zaczął mi tłumaczyć co i jak.

-Marino widzisz ten budynek z tyłu scholii?

-Tak.- budynek z czerwonej cegły miał być moim kolejnym domem. Po prostu super.

Z gmachu wyszła smukła kobieta o niebieskich oczach.

-Ty jesteś na pewno Marina?- przytaknęłam, zazdrość wzbudziło moje serce wysoka blondynka o błękitnych oczach, idealna dziewczyna dla każdego chłopaka. Spojrzałam na Patch stał luźno oparty o swój czarny samochód. Poczuł, że na niego patrzę. Uśmiechnął się uwodzicielską, jego jedną spojrzenie wzbudzało mnie o zachwyt. Moja intuicja podpowiadała, że tu się uczy. Odwróciłam wzrok, wsłuchałam się kobietę która ma mi coś do powiedzenia.

-Jestem Anna- podała mi rękę- zostałam wybrana jako twoja mentorka.

-Przepraszam, że zapytam ale kto to jest mentorka? Nie za bardzo jestem w temacie.- uśmiechnęła się do mnie.

-Mentorka jest to twoja druga matka, która uczy cię jak iść przez życie Gabi oraz Patch też mają swoich mentorów- kątem oka spojrzałam na przyjaciółkę, przytuliła mnie.

-Nie smutaj mi się tutaj! Będziesz miała ze mną pokój! Będziemy zapraszać chłopaków robić dzikie imprezy!

-O nie moje drogie panie! Dzikich imprez nie będzie!

-Czemu?!- Nie jesteś moim ojcem! A tak to w ogóle gdzie tata?

-Tata poszedł zając się formalnością.

-Aha- już nie mogłam się doczekać, aby zobaczyć pokój- Patch dlaczego nie możemy urządzić dzikich imprez? Boisz się zostać niezaproszonym?- uniosłam jedną brew by moja zdania brzmiało zabawnie. Parsknął.

-Nie mój aniele, bo jak urządzicie dziką imprezę to nikt do was nie przyjdzie bo cisza nocna jest już o 22.00, a po drugie mam obok was pokój więc chcę się wyspać i po uczyć.- Gabi dopadł kaszel wraz ze śmiechem.

-Zawsze wiedziałam, że lubisz się uczyć w czasie szkolnym ale wolnym też serio? Marina jak nazywamy takie osoby?

Dobrze wiedziała jak nazywamy takie osoby tylko chciała aby wyszło to z moich ust. Od razu jak to powiedziałam pożałowałam tego.

- Nazywamy takie osoby kujonami które uczą się nadmiernie taką właśnie osobą jest Patch. Patch jest kujonem.

Złapał mnie za biodra i podrzucił mnie jak jakiś worek ziemniaków. Przerzucił na ramie widziałam tylko jego plecy. Pachniały mydłem. Kopałam i krzyczałam prosząc aby mnie puścił, lecz on nic nie zareagował . Szedł normalnie jakby nic się nie stało.

Poczułam zapach wody.

Patch stał w pobliżu sadzawki. Dobrze, że nikt o tej porze s nie kręcił się, bo byłoby nie złe widowisko.

-No, aniele teraz pożałujesz za nazwanie mnie kujonem.

Rzucił mną wysoko prosto do wody. Krzyk ugrzązł mi gardle. Zamkłam oczy aby uśmierzyć ból. Czekałam widocznie całą wieczność bo nie zetknęłam z taflą wody. Na plecach poczułam dwie silne ręce, ustawiające mnie do pionu. Otworzyłam oczy stałam w objęciach Patcha.

-Ale ty…. no ja… miałam zrobić bum!- stałam tyłem do sadzawki. Wzrok wyszukałam mentorkę i Gabi idące w naszą stronę. Ich twarz pokrywało wielkie uśmiechy. Patch przybliżył usta do mojego ucha.

-Nigdy bym cię nie skrzywdził bardziej wolałbym życie stracić. Chciałem dać ci nauczkę! Nie źle się wystraszyłaś prawda?- jego twarz objęło radość było mu do śmiechu, mi nie bardzo. Strach zaczął ulatniać, Patch jeszcze się policzymy. Za plecami pojawiła się mentorka i moja najlepsza przyjaciółka.

-Marino chodźmy już do pokoju ciemno się już robi.- wyrwałam się z objęć anioła stróża.

-Dobrze, dowidzenia mentorką! Chodźmy Gabi.

Ruszyliśmy w stronę akademiku.

Rozdział 12.

Mój pokój znajdował się na ostatnim piętrze. Mieszkanie większe było od salonu w moim dawnym domu.

-Miranda co się tak patrzysz??

-Gabi, ale ten pokój jest ogromny! -klapłam na łóżku z niebieską poszewką.

-Największy w akademiku.- położyła się na przeciwnym łóżku.

-Serio?!- na wierzyłam patrzyłam na nią jak na wariatkę. Wspominała że jedyne z Patchem mieszkamy na ostatnim piętrze ze względu bezpieczeństwa. Patch powinien mieszkać w męski. Ale jestem taka cenna a on jest moim aniołem stróżem

-Serio. A twoje ubrania są tam.- wskazała białą szafę obok łóżka na który się akurat kładłam.

-Kiedy zaczynam zajęcia?

-Dopiero jak przejdziesz rytuał- położyła się na plecach robiąc rowerek.

-Rytuał!?- nigdzie nie pójdę rytuał kojarzy mi się tłumem gapiów.

-Spójrz na list. Leży na biurku.- podeszłam do sekretarzyka, leżała tam złota koperta ozdobiona parą złotych skrzydeł.

-Ja idę na zajęcia, ogarnij plan zajęć.

-Ok.-wyszła.

Zostałam sama w pokoju usiadłam na fotelu które stało koło biurka. Rozerwawszy kopertę ujrzałam swoje imię i nazwisko.

Droga Mirando Raidver!

Witamy w Scholii! Mamy Nadzieje ze tu się spodoba!

W dniu dzisiejszym odbędzie się twój rytuał. O godzinie 19.00. Wyznaczający cię do jakiej grupy będziesz należała. W danej grupie nauczysz się umiejętności pozwalające na przetrwanie w czasie np. ataku na szkołę. Ubrania i rzeczy osobiste są w szafie oraz w łazience. Na ceremonie proszę przyjść w czarnej długiej sukni i upiętymi włosami (najlepiej w kok). Posiłki odbywają się na stołówce.

Śniadania o 8.00

Obiad o 15.00

Kolacja 20.00

Lekcje ogólnie zaczynają się o 9.00 (zależy tez od grupy).

Wszelkie pytania i wątpliwości proszę zgłaszać mentorce nią jest Anna Carld.

Rada Scholii z Guthic

Rozdział 13.

Siedząc w pokoju przeglądałam rzeczy, które zostały mi dostarczone.

Wszystkie mi się podobały, ale nie czułam się jakoś szczególnie. Ubrania które znajdowały się w moim poprzednim domu miały historie. Tak bardzo tęskniłam za mamą, zwłaszcza jak się uśmiechała. Tam gdzie jest najprawdopodobniej czuje się dobrze. W sercu poczułam ciepło. Głos żeński przemówił w mojej głowie.

- Kochanie wiesz jak bardzo cię kocham, proszę cię nie zamartwiaj się o mnie. Jestem zawsze twoim sercu.

To mama.

-Dziękuje ci mamo! -zegar wybił godzinę 18.00. Czas się ogarniać do obrzędu.

Z szafy wyciągnęłam czarną prostą sukienkę, rajstopy oraz baletki. Poczłapałam do łazienki. Odzież które miałam na sobie wyrzuciłam prosto do kosza na pranie. Sukienka delikatna z materiału leżała na mnie jak ulał. Dziwne skąd znali moje rozmiary? Wzruszyłam ramionami. Ubrałam resztę ubrań przygotowanych przez ze mnie. Zostało jeszcze tylko zaczesać włosy. Nie mając żadnego pomysłu wybrałam koka. Zaczesałam włosy w kitkę które związałam gumką. Wyszło niesfornie ale moim zdaniem idealnie.

Ktoś zapukał do drzwi. Poszłam sprawdzić to Patch. Zagwizdał.

-Aniele, przepięknie wyglądasz!- oparł się o framugę drzwi. Wyglądał jak anioł w ludzkiej postaci.

-Dzięki- uśmiechnęłam się czarująco.

Nagle z nikąd przyszła mnie myśl czy jestem normalną nastolatką? W sumie nie lubię się makijażu wręcz nienawidzę. Na zakupy nie mam ochoty bo moim zdaniem jest to nudne, gadać o jednym i o tym samy. Do chłopaków też mnie nie ciągnie. Wole pomagać, nawet wyrzucić głupi papierek do kosza. Jestem normalna?

Zamyślenia wyrwał mnie Patch który przyglądał mi się dłuższą chwilę.

-Chodźmy. - ruszyliśmy w stronę wyjścia.

-Patch a to będzie bolało?

-Nie aniele, spokojnie nie masz powodów do zmartwień. Zostaniesz tylko wybrana do której grupy będziesz należała. Jak wiesz Jarli i ja jesteśmy w grupie aniołów stróżów. Moim zadaniem jest cię pilnować tak jak Gabrieli.

-Gabi też jest moim aniołem stróżem??- kiwnął głową.

-Tak niedawno się dowiedziała.

-Opowiesz mi o wszystkich grupach?- szliśmy właśnie w stronę sadzawki do której Patch chciał mnie w pierwszym dniu wyrzucić. Uśmiechnęła się na to wspomnienie.

-Pierwszą grupą są likatropy. Stworzenia które są pół-ludźmi i pół-wilkołakami. Ich zadaniem jest ochrona szkoły nas też to obowiązuje. Tylko oni za każdym razem gdy jest bitwa idą na pierwszy ogień.

-A wilkołaki istnieją?

-Nie, każdy kto został ugryziony przez wilkołaka zabija swojego pana więc jest bardzo małe prawdopodobieństwo, że jest jakiś jeszcze na świecie. Następna grupa to Faerie są to ludzie którzy mają w sobie większa część rośliny. Zajmują się przyrządzaniem różnych ziół dla nocnych łowców. A i Faerie nigdy nie kłamią.

-To lipa jak mają jakąś tajemnice to szybko ją wygada.- wzruszył ramiona

-Dhamphiry…

-Dhamphiry a nie wampiry?

-Daj mi skończyć aniele. Dhamphiry są ludźmi jak wampirami więc mogą chodzić normalnie w świetle. Piją krew ale zwierzęcą. Nie umierają jak się uderzy się w nich kołkiem drewnianym.

Byliśmy blisko uroczystości widać było różne barwy. Gdy podchodziliśmy coraz bliżej strach gromadził się wszędzie gdzie tylko można. Bała się, że wśród ku obrzędu ucieknę i zrobię ze siebie pośmiewisko. Dobrze, że Patch szedł koło mnie bo chociaż to dawało mi trochę otuchy.

-Nocni łowcy są istotami które mają w sobie tylko cząstkę krwi anioła. Zajmują się zabijaniem demonów taki jak dzieci upadłych. Nocny łowców jest coraz mniej..

-Czemu?- spojrzał na mnie smutno. Widocznie nie chciał mi mówić.

-Później ci powiem aniele. Obrzęd już się zaczął. Brakuje jeszcze tylko ciebie.

Zostawił mnie na ścieżce prowadzącej do kręgu. Poszedł usiąść na ławce koło Gabi. Uśmiechnęła się. Jak je zazdrościłam wolałabym siedzieć z nią. Westchnęłam.

-Marino chodź tu- wskazała mi palcem wskazującym koło przecięte gwiazdą.- stań tam i czekaj na polecenia. Nie bój się.

Spełniłam jej rozkaz. Stałam w okręgu który był przecięty gwiazdą. Strach wypełnił całe moje ciało. Tysiąc spojrzeń wlepionych we mnie. Jeny! Jak ja bym chciała stąd uciec. Lecz nie mogła stałam jak słup. Wsłuchałam się w głos swojej mentorki.

-Witajcie Faerie!- przycisnęli prawą pięść do piersi i się skłonili.

-Witajcie Dhamphiry!- przycisnęli lewą rękę do piersi skłonili się szybko z gracją.

Stałam tam wpatrzona jak zaczarowana. Każda istota chodzą do scholii wyglądała inaczej. Każda postać wyglądała pięknie. Nie dałam rady objąć wszystkich wzrokiem.

-Witajcie nocni łowcy!- klęknęli na jedno kolano, uderzając się prawą pięścią w klatkę piersiową.

Wzrokiem szukałam Patch, dopiero gdy nocni łowcy usiedli zobaczyłam mojego anioła stróża. Wpatrzonego we mnie bez żądnego skrępowania. Odwróciłam się, rumieniąc się na czerwonego buraka.

-Witajcie aniołowie stróże!- klęknęli opuszczając głowę zastała minuta ciszy.

Wstając, muzyka zaczęła znowu grać. Lecz o wiele ciszej. Do mentorki podszedł a kobieta z platynowych włosach. Powiedziała coś do ucha. Kiwnęła głową widać, że na jej twarzy przejęcie. Odeszła zostawiając mentorkę chodzącą w kręgu której się znajduje.

- Dzisiejszym dniu w naszej scholii doszła nowa uczennica Marina Raidver.- podeszła do mnie, na jej twarzy wykazywała powaga.- Marino zadam ci dwa podstawowe pytania. Gdy skończysz odpowiadać, zostaniesz przydzielona do grupy w której rozpoczniesz naukę rozumiesz?

-Tak mentorko.

-Czy ty Mirando Raidver chciałabyś zmienić swoje imię i nazwisko?- nigdy bym tego nie zrobiła, mama mi takie wybrała więc takie zostanie.

-Nie mentorko.

-Dobrze rozumiem twoja jest to decyzja.- uśmiechnęła się do mnie. Anna gdy się uśmiechnęła to wygląda jak czternastolatka nastolatka.

-Czy Marino akceptujesz swój los?- nie miałam wyboru, taka się urodziłam i taka umrę.

-Tak mentorką.

-Dobrze! Marino, Teraz zostaniesz sama w kręgu nie bój się, odczujesz różne emocje. Dobre i złe, twoje serce ma wybrać w jakiej grupie chcę należeć. Na oczy nałożymy ci czarną opaskę by twoje inne zmysły się uaktywniły rozumiesz?

Kiwnęłam głowa, miękkim materiałem zostały mi zakryte oczy. Widziałam tylko ciemność. W mojej głowie pojawił się głos mentorki. W słuchaj się mój głos Marino… Dobre uczynki idą do nieba przeciwne do piekła.

Fala bólu ogarnęło moje ciało, krzyk ugrzązł w gardle. Wydałam jedynie cichy jęk. Chciałam aby to jak najszybciej się skończyło. Każdy kto sercem się słucha, może wybrać ścieżkę którą będzie podążać, lecz nie każdy może wybrać właściwie, wystarczy dobrze słuchać…

Moje ciało rozluźniło się, chociaż czułam strach. Nastała chwila ciszy.

-Marino, czy wiesz co ci podpowiada serce?- po dłuższym milczeniu odpowiedziałam spokojnych głosem.

-Tak mentorko- uśmiechnęłam się ślepo. Nie wiedząc gdzie dokładnie mentorka stoi, jej głos był po prostu wszędzie.

-Teraz przed tobą stoją cztery przedstawiciele grup. Twoim zadaniem jest wskazaniem ręką do której grupy będziesz należała. Zastanów się masz czas…

Czułam się śmieszne. Stała na środku koła przeciętego gwiazdą z opaską na głowie, wybierając osobę.

-Marino, czy wiesz dokąd chcesz iść?- kiwnęłam głową. Prawą ręką wskazałam północ. Lewa ręka bez mojej zgody wskazała zachód. Zaczerwieniłam się ze wstydu miałam tylko jedną osobę wybrać, a wybrałam dwie.

-Mentorko ja..- czułam się jak kołek.

-To nie możliwe! Marino dlaczego wyciągnęłaś obydwie dłonie?- Zaczęłam gadać jak dziecko.

- Prawą rękę spokojnie pokazałam północ , ale lewa bez mojej zgody wskazała zachód. Ja tego nie chciałam!!

-Spokojnie, dokończymy rytuał. Będę teraz mówić bardzo ważne zdania masz powiedzieć ślubuje.- łzy poleciały mi ciurkiem spod opaski, chciałam się zapaść pod ziemie.

-Czy ty Marino ślubujesz wierność szkole?

-Ślubuje!

-Czy ty Marino ślubujesz wypełniać los?

-Ślubuje!

-Czy ty Marino ślubujesz walczyć do ostatniej krwi w czasie ataku na Schole?

-Ślubuje!

-Czy ślubujesz być wierna samej sobie?- spokój zawitał mnie nieodwracalnie.- Uklęknij na jedno kolano.

Uklęknęłam na prawą staw. Odniosłam wrażenie, że w mój organizm wstąpiła jakaś nowa siła.

-Marino Raidver od dzisiaj jesteś nocny łowcom a zarazem aniołem stróżem. Bądź wierna sobie i swoim bliskim- pocałowała mnie w czoło- oświadczam że Marino jest jedną z nas!- usłyszałam jak likatropy, Faerie, nocni łowcy i Dhamphiry robią pożegnalne przywitania które zobaczyłam na samym początku rytuału.

-Mój aniele-Patch zdjął mi przepaskę z oczu. Słońce raziło jak miecz.-obrzęd się skończył. Jak się czujesz?

-Dobrze, Patch opowiesz mi o aniołach stróżach?

-Jutro aniele musisz teraz odpocząć.-zaburczało mi w brzuchu.- Nie martw się Gabi poszła do stołówki aby zrobić ci coś do jedzenia. Chodźmy.- przeszłam z nim kilka kroków lecz stanęłam musiałam go o to zapytać to pytanie gnębiło mnie od naszego spotkania. Stanął kilka centymetrów ode mnie, widziałam w jego oczach zdziwienie.

-Patch…?- uśmiechnął się tajemniczo, zmiękły mi kolana. Ogarnij się Marino!

-Tak aniele?- uniósł jedną brew.

-Odkąd mnie spotkałeś nazywasz mnie ,,aniele'' czemu?- Patcha twarz zmieniła się w maskę z której nic nie można odczytać.

-Aniele nie mogę ci nic powiedzieć- zacisnął usta w długą krechę.

-Dlaczego?!- Wściekłość buzowała we mnie jak lawa wystarczy jedno słowo a mu przywalę. Szybko traciłam samo kontrole, czasami w nie odpowiednim momencie.

-Póki się jednej rzeczy nie przekonam. Chodźmy ciemno się robi.- szliśmy w milczeniu, dopóki nie znalazłam się koło mojego pokoju.- dobranoc aniele- miałam go udusić gołymi rękami.

-Dobranoc Patch- powiedziałam surowo.

Weszłam do pokoju. Gabi czytałam magazyn o modzie. Miałam mętlik w głowie.